Kopenhagen in België

De context

Nog 70 keer slapen en de VN klimaatconferentie gaat van start in Kopenhagen (Cop15).
Spontaan vraag ik me af hoe creatieve marketing kan bijdragen tot het welslagen van de conferentie, en uiteraard ben ik niet de enige.
Om regeringen wereldwijd onder druk te zetten, riep de VN de grote reclamegroepen op de wapens op te nemen ter verdediging van de klimaatskwestie.

Zo nodigt de Hopenhagen-campagne het publiek uit om de klimaatspetitie te tekenen op www.hopenhagen.org, en hun hoop voor de toekomst uit te drukken.
Verder is het een website gestoffeerd met een nieuwssectie, enkele basis-sociale netwerkfunctionaliteiten (zet het op je Facebook) , wat duiding, en heel wat visuele sfeer.

De campagne werd ontwikkeld door het reclamebureau Ogilvy & Mather en wordt in de hele wereld geactiveerd via zijn netwerk. Daarnaast beloven nog heel wat grote communicatienetwerken met hun agentschappen op de kar te springen: de Omnicom Group, Interpublic Group, Interbrand, de Publicis Groupe, …

Allen nemen ze deel aan deze wereldcommunicatie.

Het probleem

Klinkt veelbelovend. Laat ons hopen dat Hopenhagen of aanverwanten nog heel wat in petto hebben, want zoals het er nu bijstaat stelt het me eigenlijk een beetje teleur.Naast een hoop functionele ergernissen, blijft de Hopenhagen-campagne naar mijn gevoel te veel hangen in het model en de campagne-toon van ‘activisme’: mensen vanuit de zijlijn naar binnen laten roepen om verandering.

Heel wat generaties zijn op de barricade getrokken voor allerlei nobele zaken, gewapend met polsbandjes, spandoeken en petities, schreeuwend om verandering. We hebben gedanst voor ‘t klimaat. The big ask. Again and again. En uiteraard ben ik daar heel blij om. Activisme zal er altijd zijn, en dat is maar goed ook.

Alleen is er vandaag bij de burgerbevolking al een behoorlijk groot draagvlak, en dat behoeft helemaal geen ‘change the world-campagne’ meer die wordt ingeleid met beelden van verdrinkende ijsberen en global Somalia.

De oplossing

Wat we wel nodig hebben is een campagne die gestoeld is op een co-operatief model.
Een offensief dat de burgerbevolking centraal stelt in plaats van de politiek, en hen het goede gevoel geeft dat ze niet veraf staan, maar actief participeren aan Cop15.

Dan is de vraag aan reclamebureau’s niet: “create awareness and make people sign the petition“, maar wel: ‘hoe laten we burgers samenwerken voor het algemeen belang’? Hoe halen we de bevolking uit die zijlijn, en hoe waarderen we ze, actief in het midden van iets?

En laat ons daarover een campagne maken. Er zijn bestaande voorbeelden genoeg.

Greenpeace, die ‘activisme’ nogthans diep in haar genen heeft, hanteert al geruime tijd de kracht van co-operatie en communities. Denk aan de ‘Green my apple’ campagne, waar Mac-fans werden betrokken bij een creatief offensief om Apple te overtuigen een groenere Mac te maken. Bleek doeltreffend.

Wecycle is ook een bijzonder initiatief in Nederland, waar afgedankte electrische apparaten ondermeer worden verzameld via de scholen aan de hand van aantrekkelijke incentives.

Benjamin Franklin zei ooit: “tell me and I will forget, show me and I might remember, but involve me and I will understand. En dat is exact wat rond Copenhagen in België moet gebeuren.

In plaats van ‘Hopenhagen’, hebben we een campagne nodig die ‘Kopenhagen in België’ zou kunnen heten. Ondersteund door (media)partners en mogelijk gemaakt met sociale media motiveer je allerlei organisaties in het sociale weefsel (scholen, jeugdbewegingen, gezinnen, collega’s, …) om hun eigen Copenhagen te houden, en het resultaat ervan onder elkaar te delen.

Alles wat je nodig hebt om daar een zinvol moment van te maken, wordt voorzien online.
Mensen zouden er een heel democratisch gevoel bij hebben, zich betrokken voelen, en inzicht hebben in de bijdrage die ze zelf kunnen leveren. Mensen zouden het resultaat van de optelsom kunnen zien van al die bijdrages, en… op ‘t einde van de rit zou de druk op COP15 misschien wel groter zijn dan met een petitie.